Sevilla.

Lot mija przyjemnie, jednak lotnisko w Sevilli rozczarowuje brakiem windy. Na szczęście Krystuś daje rady- wynosi mnie po schodach na swoich silnych rękach. Równie dobrze radzi sobie z autobusami- wsiadamy gdzie trzeba, przesiadamy się do następnego i wysiadamy na dobrym przystanku! Coś pięknego!

Chwilę później jesteśmy przy Metropol Parasol.

http://www.architektura.info/index.php/architektura/polska_i_swiat/metropol_parasol

Ja czuję się już prawie, jak w domu! Wiem, że do mieszkanka mamy jakieś 600 m. Tu wkrada się jednak kolejny chochlik, bo nawigacja w telefonie zaczyna głupieć, a my zaczynamy się gubić. Krystuś  nie chce pytać o drogę policjantów, czy taksówkarzy, a mi nakazuje milczeć. Idziemy, brniemy, oddalamy się od celu. Nerwy i zmęczenie rosną, gdy ku naszej radości natrafiamy na informację turystyczną. Dostajemy mapę i już bezbłędnie docieramy na miejsce. Kwatera bardzo wygodna, gospodarze mili i pomocni.

Następnego dnia na chwilę się rozstajemy. Morelka i Łukasz idą podziwiać katedrę i Plac Hiszpański. My wychodzimy nieco później w kierunku na Alkazar, gdzie mamy się spotkać i rozpocząć wspólne zwiedzanie. Gdy jesteśmy już drodze, Morelka dzwoni z informacją, że kolejka pod Katedrą gigantyczna, więc rezygnują z tej atrakcji. Gdy docieramy pod Alkazar- tu również stoją tłumy. Ale ja nie rezygnuję, bo mam w pamięci wyjątkową przychylność Hiszpanów do niepełnosprawnych. Chwilę dyskutuję z kuzynką, perswaduję i już za chwilę znajdujemy się w pięknych ogrodach.

http://www.echodnia.eu/swietokrzyskie/turystyka/art/8873653,hiszpania-alcazar-bajeczne-miejsce-w-sewilli-zdjecia,id,t.html

Zwiedzamy- wszystko przebiega pięknie, zgrabnie. Morelce spodobało się chyba to usprawnienie, bo rzuca nieśmiało: ,, Próbujemy wejść do Katedry i na wieżę Geralda?'' No pewno, że idziemy- odpowiadam! Tu również wchodzimy poza kolejką . Katedra Najświętszej Marii Panny powstała w miejscu meczetu zbudowanego przez muzułmańską dynastię Almohadów. Jest największym kościołem gotyckim na  świecie. Podziwiamy.

Budowa Giraldy rozpoczęła się w 1184 r i trwała 12 lat. Wieża pełniła funkcję minaretu meczetu Almohadów. Oprócz funkcji sakralnych pełniła także rolę obserwatorium. We wnętrzu nie ma schodów. Wejście na wysokość 98 m umożliwia pochylnia. Jest na tyle szeroka, by muezin mógł wjechać na minaret konno i z jego szczytu wygłosić adhan- wezwanie na modlitwę.

Ja nie odważyłam się na wspinaczkę, pomimo, iż mieliśmy wspaniałych pomocników. Dzięki zdjęciom Morelki i Łukasza oglądam piękny widok z góry.

Kompleks powstał w 1929 roku, a jego autorem jest Anibal Gonzalez. To co rzuca się w oczy, to nie tylko elementy wodne, ale cztery piękne mosty, które symbolizują starożytne królestwa- Kastylię, Leon, Navarę oraz Aragonię. Dziełem jest budynek z ławkami oraz ścianami przyozdobionymi ceramicznymi płytkami zwanymi azulejos. Są istną lekcją historii, bo przedstawiają najważniejsze wydarzenia w dziejach 48 prowincji. W centrum znajduje się fontanna Vicente Traver. 

Kilka zdjęć z Parku Marii Luizy. M.in. pomnik poświęcony Becquer.

Muzeum Sztuk Pięknych podziwiamy z zewnątrz.

Atrakcje są tu na każdym kroku. A każda atrakcja posiada nieskończone fragmenty pełne piękna, dobrego smaku.

Do Torre del Oro, czyli Złotej Wieży idziemy spacerując wzdłuż rzeki Guadalquivir. To budowla o 12 kątach u dołu i 6 u góry. Powstała w Xll wieku jako element fortyfikacyjny. W XVlll wieku rozbudowana została o latarnię . Nazwę zawdzięcza prawdopodobnie od złocistych kafelków lub dotyczy czasów, gdy wyładowywano złoto ze statków.

Topografii nie da się oszukać- miasto małe- ot co. Niekiedy wystarczy się odwrócić, przejść kilka kroków i już coś ładnego się wyłania. Jednak w natłoku tych cudowności można wiele przeoczyć. Podczas tworzenia wpisu na nowo wędruję po Sevilli. Teraz wirtualnie i wspomnieniowo odtwarzam to, co zobaczyliśmy i to, co pominęliśmy.

Most Izabelii ll,  most Alamillo, drapacz chmur.

Fabryka cygar, Pałac San Telmo- to rozpoznaję na zdjęciach. A wydawało się to małe miasto- do ogarnięcia w 2 dni- he, he.

I jeszcze misz- masz sevilski:

Wyjazd bardzo spokojny, udany. Ale wpadka była. Zamach na mój wegetarianizm przytrafił się Krystusiowi. Raz podał mi pyszną, przepyszną oliwkę- rzekomo marynowaną, w której rozpoznałam smak anchois. Innym razem poczęstował rosyjską sałatkę, w której wyczułam krewetki. Dziwne jest to, że ja rozpoznałam smaki całkowicie mi obce, natomiast Krystek jadł- nie wiedząc co. A potem sam, przy innej okoliczności zarzucał mi brak czucia... Dobrze się mówi- he, he.